زمانی که گیرنده برای مدتی در مقابل یک نوع محرک قرار می گیرد؛ گیرنده در مقابل آن محرک یا پیام عصبی تولید نمی کند و یا پیام عصبی کمتری تولید می کند. به عنوان مثال زمانی که برای مدتی بوی غذا در محیط وجود داشته باشد پس از مدتی بوی غذا را احساس نمی کنیم؛ به این پدیده سازش گیرنده ها می گوییم.
یا به عنوان مثال وقتی که لباسی را می پوشیم در ابتدا لباس را در بدن خود احساس می کنیم اما پس از مدتی لباس را احساس نمی کنیم. دلیل این اتفاق هم گیرنده های فشار در پوست هستند که سازش پیدا کرده اند. در واقع گیرنده های فشار پس از مدتی دیگر پیام عصبی کمتری تولید می کنند. زمانی که پیام عصبی کمتری تولید می شود مغز نیز اطلاعات کمتری دریافت می کند و به جای پردازش این اطلاعات می تواند اطلاعات مهم تر دیگری را پردازش کند.
